Het is gepasseerd, die BSSO waar ik zolang tegenop gezien heb, eindelijk!!! En het viel dan nog veeeeel beter mee dan ik gedacht had!
Maar ik zal beginnen met het begin...
Woensdagavond was ik wel ongerust, en ik kon aan niets anders denken dan aan die operatie donderdag. Ik ben vroeg gaan slapen, maar slapen lukte me niet echt. 'k Ben ieder uur wakker geworden.
Dan donderdag de grote dag. Mijn ma heeft me om 6u30 naar het ziekenhuis gebracht, ik was nog altijd op van de zenuwen. Maar eens ik daar was en de verpleegsters en dokters zag, stelden ze me wel gerust. Ze waren allemaal heel lief.
Ik werd eerst op mijn kamer gebracht en daarna meteen mijn bed in en naar de OK rond 7u30.
Ik beefde daar van de koude en de schrik, alles tesamen. Ze stelden me gerust en toen de anesthesist 'slaapwel' zei, voelde ik me zachtjes in slaap gaan.
Het wakker komen was minder aangenaam. Ik lag op de 'Pasa', een soort ontwaakruimte. Om 11u30 ben ik daar toegekomen en daar de rest van de dag en nacht gebleven.
Toen ik bijkwam beefde ik over heel mijn lichaam en ik kon dat niet stoppen. Mijn zicht was ook niet meteen scherp, maar ik wou geen moeite doen om mijn ogen te openen.
'k Ben daar een tijdje blijven beven. Ik had ook wel koud, waarschijnlijk van een tijd in die koude operatiezaal te liggen. Ze legden een dik donsdeken over mij en een warmeluchtblazer tussen mijn dekens. Beetje per beetje ging het beter, en ik kon de moed opbrengen om te praten met de verpleegsters. Ze kwamen heel geregeld naar me kijken als alles oke was.
Ik had gelukkig geen blaassonde waar ik beetje schrik voor had. Ik had enkel 2 baxters aan mijn hand, 1 voor de pijnstiller en 1 voor vocht. Als ik moest plassen, moest ik vragen naar een bedpan, en dat was ook geen probleem.
Nu, als dat beven over was, voelde ik me supergoed. Ik had nergens pijn, was niet erg gezwollen, lag goed in mijn bed met ijs rond mijn gezicht. En ik dommelde geregeld in slaap. Dat is leuk, zo passeert de tijd snel :-)
Van 18u30 tot 19u was er bezoekuur. Mijn ma kwam op bezoek, ik kon goed babbelen en ik was zo opgelucht en blij dat die operatie gepasseerd was. Ik had er zo tegenop gezien!
Want iedereen zei me voordien, ook de dokters, dat een BSSO zwaarder is dan een TPD operatie. Maar eigenlijk vond ik het eerder omgekeerd.
Ik had veel meer last van mijn TPD operatie, ik kon niet goed ademen toen, lag ongemakkelijk in mijn bed, kon niet slapen, ...
Maar ik kan enkel vertellen over wat ik op die eerste dag heb meegemaakt. Het herstel van een BSSO duurt langer denk ik
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten